Jak przekroczyć granicę Nepal-Indie, czyli trekkingu nigdy dosyć!

Dzień zapowiadał się niewinnie. Ot, spakować plecaki, w drodze na dworzec wstąpić do ambasady indyjskiej po świeżuteńką wizę, a potem wsiąść w autobus i przekroczyć granicę. Proste :) Nic nie zwiastowało nadchodzących niespodzianek. 

Jak się zatem stało, że droga do Varanasi w Indiach-350 km- zajęła prawie 48 godzin i do dziś się jawi jako najbardziej uciążliwa część mojej podróży? Przez pięć miesięcy nie byłam tak zmęczona jak teraz. Nie lubisz iść na łatwiznę? Masz w sobie żyłkę awanturniczą i kochasz przygody? Skorzystaj z naszej wersji przekraczania granicy nepalsko- indyjskiej... niezapomniane wrażenia gwarantowane :)

Etap I- Zdobądź bilet i znajdź autobus

Jeszcze w Kathmandu zdziwił nas fakt, że nie mogliśmy kupić biletu do Birgunj- miasta na granicy z Indiami. Wszystkie agencje odsyłały nas bezpośrednio na dworzec. Tam dowiedzieliśmy się, że autobus jednak odjedzie. Uff... kamień z serca, bo jutro wygasa moja wiza nepalska, a za przedłużenie pobytu grozi kara finansowa (30 dolców + 2 $ za każdy dzień zwłoki). 

Przybywamy więc na stację wieczorem, by o 18-tej złapać nocny autobus do Birgunj. I już tutaj zaczyna się komedia. Nasz pośrednik z kasy biletowej najpierw każe nam cierpliwie czekać, a parę minut po szóstej, gdy autobus się nie pojawia- biegniemy za nim do jakiegoś pojazdu, który właśnie wyjeżdża z dworca. Wsiadamy w biegu, a sprzedawca krzyczy za nami "Musicie się przesiąść!". No ładnie, mamy bilety (1050 rupii), ale nie wiemy, dokąd jedziemy i co jest grane. Oczywiście miejscówki zajęte, bo to nie jest nasz autobus ;) Na szczęście chodzi tylko o przesiadkę w Kalankach-  ruchliwym skrzyżowaniu, skąd można odjechać chyba we wszystkie strony świata. Prowadzą nas ciemnymi uliczkami, aż wreszcie wsiadamy do właściwego busa. 

Etap II- 9 godzin z nepalską muzyką w tle

Do miejscowości Birgunj jest zaledwie 89 km w linii prostej, więc- jeszcze w Kathmandu- zdziwił nas fakt, że podawany czas podróży wynosi... 7-10 godzin!! Będziemy jechać 9 km/h??? Już zgrzytamy zębami, zwłaszcza, że kierowca właśnie odpalił supernowoczesny sprzęt audio-video i mamy niepowtarzalną okazję oglądać nepalskie dzieła muzyki rozrywkowej. Czyli lokalne disco polo o mocy miliona decybeli. O śnie nie ma mowy. Wiemy też dlaczego podróż trwa tak długo- zatrzymujemy się na postój praktycznie co godzinę. Wyjeżdżamy ze stolicy po 19-tej, a o 4 nad ranem z urywanej drzemki budzi nas głos "Wysiadać, wysiadać!". Sprawdzamy GPS- jesteśmy w Simarze, do granicy daleko. Ale kierowca coś gestykuluje, gorączkowo tłumaczy i nagle pada kluczowe słowo. Strajk. Dalej nie pojedziemy. Na granicy z Indiami trwają zamieszki, Nepalczycy zablokowali dojazd do Birgunj. Jedynym środkiem transportu są rowery i konne bryczki. 

Etap III- Trekking do granicy

Zrezygnowani wysiadamy z autobusu. Od razu otacza nas wianuszek woźniców. Cena za transport do granicy- 2500 rupii (22 euro). Jesteśmy źli, że nikt nas nie uprzedził w Kathmandu. Mamy bilet, który właściwie teraz nic nie znaczy. I chociaż bryczka to nie majątek- chodzi o zasady. Ignorujemy wszelkie "taksówki" i podejmujemy decyzję- idziemy na piechotę. Do Birgunj 22 km, to jak kolejny dzień trekkingu. Z małą różnicą- teraz musimy maszerować z pełnymi plecakami i po nieprzespanej nocy. Idę jak zombie. Zaczynamy o 4 rano, do granicy prowadzi dość dobra droga, wzdłuż której stoją wstrzymane ciężarówki. Pierwsze dwie godziny wędrujemy w ciemnościach, ruch spory- motory, rowery, konie, piesi. Gdy się rozwidnia, wszyscy patrzą na nas jak na przybyszów z kosmosu. Założę się, że turysty tu dawno nie było, a przynajmniej nie łaził sobie beztrosko drogą. Spotykamy Suresha- młodego Hindusa, który wraca z egzaminu w Kathmandu. Opowiada nam trochę o konflikcie- okazuje się że protest wymierzony jest w "bogatszą" północ- ludzie twierdzą, że stolica Nepalu zawsze dostaje więcej, a biedne południe nic. Stąd zamieszki i blokada dróg, którymi przewożone są dostawy z Indii. Mijamy spalone samochody, barykady z płonących opon, na przedmieściach Birgunj widzimy oddziały policji i tłum rzucający kamienie. Było nieciekawie- na szczęście przeszliśmy bez szwanku. Jest 10 rano, po sześciu godzinach wędrówki wyczerpani meldujemy się na granicy.

Etap IV- Dostać stempelek 

Kontrola po nepalskiej stronie to jak popołudniowa herbatka. Dosłownie. Panowie z urzędu immigracyjnego chyba też dawno nie widzieli turystów, częstują nas czajem, wypytują o wrażenia z Nepalu, udzielają rad. Bardzo przyjemne pół godziny. Wizyta w indyjskim biurze po drugiej stronie mostu to już zupełnie inna bajka. Czekamy prawie 2 godziny aż urzędnicy potwierdzą ważność naszej wizy. Gorąco- w końcu nie wytrzymuję i idę się przebrać. Miguel wychodzi na chwilę do łazienki, a wtedy strażnik zdobywa się na odwagę i woła mnie do drugiego pokoju: "Mogę zrobić zdjęcie?". A więc to o to chodziło :) Jestem w szoku- nawet jeszcze oficjalnie nie wjechałam do Indii, a już się czuję nieswojo. No cóż, zgadzam się na fotkę i po 2 minutach mamy stempel w paszporcie. 

Etap V- Pociągiem do Varanasi

W Raxaul po stronie indyjskiej idziemy na dworzec kolejowy. Jest południe, od 18 godzin jesteśmy w trasie, bez snu i prysznica, a tu okazuje się, że na pociąg musimy czekać do północy... Szukamy miejsca na zostawienie bagażu i trafiamy do lokalnego turist office. Urzędujący tam Hindus oznajmia nam, że jest turist inspektorem, a my jego gośćmi. Załatwia nam bilety, prowadzi do bankomatu, udostępnia kanciapę i skromną łazienkę do odświeżenia. Dziwna jest jego nadopiekuńczość, ale jesteśmy tak zmęczeni, że zgadzamy się na wszystko. Przysypiamy na kanapie w biurze, oczywiście pod czujnym okiem inspektora :) W końcu odprowadza nas całe kilka kroków na peron . Kolejne 12 godzin w podróży. W pociągu (zwykły, sypialny) są tylko prycze i kurz. Żadnych kocy, pościeli. Śpię w kurtce puchowej, a i tak budzę się z bólem głowy. Wreszcie- po prawie dwóch dobach- jestem w Varanasi.

Granica przekroczona. 

Straty- zgubiona (lub ukradziona) mp3, ładowarka i lusterko z grzebieniem. A także 1000 rupii indyjskich, których nie możemy się doliczyć. Na kasę machnęłam ręką, ale strata muzyki (pamiątki z Chin i Japonii) to duży ból... No trudno. Jestem za to w Indiach... :)

Jeszcze tylko 17 km marszu...

Z Sureshem

Policja kontra zirytowany tłum

Pogaduszki w biurze- strona nepalska

Nareszcie w Indiach!