Robić to co się kocha- takie proste, a czasem takie trudne

Właśnie wróciłam z niesamowitego Wąwozu Skaczącego Tygrysa, fantastyczna wędrówka, którą powinnam Wam opisać- i zrobię to niebawem- ale tymczasem kołacze się po głowie inna myśl. Dlaczego czasem tak trudno jest nam robić, to co się kocha?

Dziś jest dla mnie szczególny dzień, rocznica, o której zawsze pamiętam (i właśnie zdałam sobie sprawę, że to już prawie dwadzieścia lat :). 18 września 1996- zainteresowana ogłoszeniem w szkole- przywędrowałam do MDK-u w Zgorzelcu na moją pierwszą zbiórkę harcerską. Uważam do dziś, że to była jedna z najlepszych rzeczy w życiu, jakie mnie spotkały. Kilkanaście lat w 18 ŚDH "Maligna" zaowocowało miłością do gór, przyjaciółmi prawdopodobnie do grobowej deski, umiejętnością jako takiej gry na gitarze i przygodami, o jakich moi rówieśnicy nie-harcerze mogli tylko pomarzyć :) Dzięki drużynie "nie skończyłam źle", o co nie było tak trudno w moim mieście. Najważniejszy jednak jest bakcyl, którego złapałam. Bakcyl swobody, niezależności i oryginalności. Być może to właśnie dzięki niemu- niemal 20 lat później- zdecydowałam się wyruszyć w moją podróż. 

Nie spodziewam się, że wszyscy to zrozumieją. Żyjemy w świecie zasad i konwenansów, gdzie trzydziestoletnia singielka jest już uważana za starą pannę (mój Tato w dniu wyjazdu powiedział, że powinnam raczej pomyśleć o założeniu rodziny, bo to dla mnie ostatni dzwonek :)- ja mam lat trzydzieści jeden, nie osiemdziesiąt! Doskonale rozumiem obawy rodziny i ich tęsknotę, ale chcę zobaczyć trochę świata, zanim zdecyduję się zostać gdzieś na stałe (jeśli zdecyduję...). Za jeden z moich największych sukcesów uważam uświadomienie sobie faktu, że życie nie musi polegać na zadowalaniu wszystkich dokoła, że można iść swoją drogą, niezależnie od tego, co pomyślą inni. Ludzie zawsze będą gadać- a ty się po prostu uśmiechnij i rób swoje. Miej odwagę spełniać marzenia. Wiem, że to się łatwo mówi- na spełnianie marzeń czasem brakuje nam czasu, pieniędzy, możliwości. A jednak- jak mawiała moja drużynowa- "Kto chce- szuka sposobów, kto nie chce- szuka powodów". Banał, wiem, ale ja wierzę, że wszystko się da osiągnąć, jeśli tylko bardzo mocno się pragnie.

Tak więc jadę sobie przez świat, słuchając słusznej/niesłusznej krytyki. Ostatnio dwie osoby powiedziały (a trzecia nie zaprzeczyła), że przytyło mi się w podróży, kolejna, że moje zdjęcia są słabe, a inna, że wpisy na blogu powinny być bardziej osobiste :) Dziękuję wszystkim za troskę i mówię- macie rację! Pysznemu chińskiemu jedzeniu trudno się oprzeć, buty do biegania leżą na dnie plecaka już parę tygodni (bo się po prostu nie chce biegać w tym upale). Ale zamierzam wrócić do ćwiczeń- po pierwsze czeka Nepal i górskie wspinaczki, po drugie- jakoś trzeba wyglądać na tajlandzkich plażach w grudniu :) Dobrym fotografem nigdy nie byłam- i pewnie nie będę- poza tym nie mam (i nie chcę mieć) ciężkiego profesjonalnego sprzętu. Ze zdjęciami wiążą mnie wspomnienia i to wystarczy, żeby były fajne. A mój blog? Jest na tyle osobisty, na ile pozwala mi mój niekiedy przeładowany wrażeniami, a niekiedy zupełnie pusty umysł. Oprócz przeżyć chcę zamieszczać tu ciekawostki i przydatne informacje dla ludzi, którzy być może któregoś dnia postanowią przyjechać w to samo miejsce. A także opisywać rzeczywistość tym, którzy prawdopodobnie nigdy nie ruszą się z fotela, a jednak chcieliby coś wiedzieć. Biorę sobie do serca wszystkie konstruktywne uwagi, a jednocześnie śpieszę poinformować, że ja, moje fałdki, mój marny aparat i czasem pusta głowa mamy się dobrze i wesoło zmierzamy na wschód  życząc wszystkim miłego dnia :) 

I na koniec jeszcze odrobina prywaty. Mój kumpel z harcerstwa ma dziś urodziny i poprosił o fotkę z dedykacją. Wszystkiego najlepszego Iwan! Pozdrowienia z Lijiang!